Adem Özbay

Otuzlu yaşlarımın ortalarında; onlarca markaya, yüzden fazla çalışana sahip olan şirketimi yönetirken bir gün ufacık bir soruya denk geldim: “Herkesi yaşatırken kendini yaşıyor musun?” Önce bütün gururum ve narsistliğimle cevabım kocaman bir EVET oldu. Gece yatağa uzandığımda bu soru kafamda dönmeye devam etti. Gün doğarken kendime verdiğim cevap hala kocamandı: Ama EVET, HAYIR olmuştu.
O gün kararımı verdim. Kendimi var edecek ve kendimi yaşatacaktım. Tüm işlerimi devrettim. Evimi ve arabamı satıp Amerika’nın yolunu tuttum. Gidebileceğim en uzak yerde 2 yıldan uzun bir süre inzivaya çekildim. Okyanus kenarındaki evimde tek bir amacım vardı: Kendimi bulmak!
Bu sürecin bu kadar zor ve zahmetli olduğunu hiç aklıma getirmemiştim. Her gün daha da çok umutsuzluğa kapıldım. Ama dönmek için yalvaran seslerime hiç kulak vermedim. Her gün sorular yazdım kendime… Günlerce, haftalarca bir sorunun cevabı için çabaladım.
Yaşamın bir adaleti vardı. Kendimize dair yolculuğumuz için yaptığımız hiçbir çaba karşılıksız çıkmıyordu hiçbir zaman. Ve en büyük hediyeyi aldım. Varoluşumun anlamına giden yola koyuldum. Artık kendi hikâyemi yazmaya başlıyordum.
O gün bu gündür yolculuk hiç bitmedi. Bitmeyecek de… Ama yolda olmanın güzelliği o kadar çok ki, ben de yolculuk bitsin istemiyorum. Şimdi de Hollanda’da farklı deneyimlerle yolculuğum devam ediyor.
Çağrım sana: Bir sorun varsa, cevabını bulmak için çabaya hazırsan, yola düşmekten korkmuyorsan; birlikte yol almaya hazırım.
Hoş geldin.